I don't like Monday

Het is weer zover, al op zondagochtend stond ik op met het gevoel: Het is weer BIJNA maandag, een gevoel dat bijna net zo erg is als: Het is weer maandag! En nu is het dan zover. Het is weer maandag. Wanneer mijn lichtgevende wekker mij met vogelgezang wakker tjilpt, voel ik mij alles behalve uitgerust. Een soort van ongeschreven garantie die de koper bij de Philips lichtwekker meekrijgt, maar eerlijk is eerlijk, ik ben gewoon te laat gaan slapen.

Ik weet niet wat het is. Ik vind het altijd vreselijk om naar bed te gaan, probeer de dag altijd zo lang mogelijk te rekken, net als de minuten voor het opstaan. Dat is het moment dat ik mij altijd weer heilig voorneem, om vanavond toch echt op tijd te gaan slapen. Natuurlijk is het mijn eigen schuld, maar vooral doordeweeks kom ik vaak laat thuis van mijn werk en tegen de tijd dat ik eindelijk kan neerploffen op de bank is het vaak al 21.30 uur of zelfs later. En voor ik het weet is het 01.30 uur. In die uren schrijf ik meestal. Verhalen, romangedeeltes, interviews die ik moet uitwerken, columns en mijn blogs. Naar bed gaan is dan wel het laatste waar ik zin in heb.

Maar alle redenen daargelaten, tijd om nog langer in bed te blijven heb ik niet en terwijl ik met mijn linkerhand mijn rode ochtendjas van het voeteneind graai en met mijn rechterhand mezelf afzet van de bedrand, sta ik op en sta ik momenten later luid onder de douche te zingen: ‘Tell me why, I don’t like Monday… tell me why, I don’t like Mondaaaayyy…’ Wat mijn buren ervan vinden kan me nu even niet schelen. Eerst dit maandagochtend gevoel kwijt raken en vol goede moed schiet mijn stem nog een octaaf omhoog…

© Neassa – 26 november 2007