zondag 9 december 2007

Verhuizen


Na deze blogoperator een korte periode te hebben gebruikt, mis ik toch wat essentiele elementjes, die het bloggen voor mij een stuk plezieriger maken. Daarom heb ik besloten om zo snel mogelijk over te stappen naar een andere blogoperator, en heb ik mijn blog verhuist. En wel naar: http://www.neassa.blog.com/ .


Ik hoop jullie daar snel weer te zien.


Salute
Neassa

zaterdag 8 december 2007

Geen ontlopen aan...


Alles wat puur is, is vaak onaangetast door menselijke handen. Zelfs een baby, puurheid tot de geboorte en dan begint de eeuwigdurende cyclus van lijden en sterven. Niets is voor altijd, alles is vergankelijk. Zelfs geluk zal uiteindelijk uitmonden in een vorm van lijden, niets duurt eeuwig en zelfs een gelukzalige staat zal uiteindelijk onderhevig zijn aan verval en verdwijnen.

Vanaf de dag dat een mens wordt geboren leeft hij naar zijn sterfdag toe, om uiteindelijk, hopelijk op hoge leeftijd en in goede gezondheid, te sterven. Ademen, leven, uitademen, sterven…

Iedereen leeft en uiteindelijk gaat iedereen dood. Je buurvrouw, je vriendje van de lagere school, je oma, je grote broer, je moeder, je vader, je partner, je kinderen en ja, uiteindelijk ga je zelf ook dood. Niets raars aan, zo is het altijd gegaan en zo zal het ook altijd blijven gaan. Alsof we zonder stoppen in een tredmolen rondrennen. Geen eind en geen begin.

In de westerse wereld is men bang voor de dood. Het is een concept wat wij moeilijk vinden te begrijpen, maar wat ons tegelijkertijd zoveel angst inboezemt, dat we het eigenlijk ook niet echt durven te begrijpen. Maar het onbegrijpelijke kan helaas niet worden begrepen zonder een voorafgaande studie en aangezien in onze cultuur het bestuderen van de dood eerder als een afwijking wordt gezien, dan als een nuttige, realistische en eigenlijk noodzakelijke bezigheid, blijft de angst bestaan en blijft een mogelijke bevrijding uit dit lijden uit.

Leven en sterven, gracieus of minder gracieus doodgaan, het hoort bij ons, bij onze werkelijkheid en toch kunnen de meesten van ons de angst voor de dood, niet of nauwelijks overwinnen. En toch, toch is het heel verstandig om deze angst zonder vrees tegemoet te treden, want hoe dan ook, de dood zal, door deze te negeren, zeker niet verdwijnen.


Er is een joods gebed van Jose ben Abin, dat zegt:


‘Op de dag des doods groeten twee werelden elkaar met een kus: deze wereld gaat naar buiten, de toekomstige wereld komt binnen.’


… geen ontlopen aan dus.


Salute

Neassa

donderdag 6 december 2007

Onrust in mijn lichaam en hoofd


Na een volle week van misselijkheid, overgeven, darmkrampen en andere niet zo plezante omschrijvingen van lichamelijk ongemak, ben ik eindelijk weer in staat om een redelijk normale maaltijd te nuttigen. Desondanks ben ik elke dag achter mijn laptop gekropen om te werken. Ziek of niet ziek, de plicht roept. Maar mijn misselijkheid was niet echt de hoofdreden voor mijn gebrek aan werklust. Mijn misselijkheid voelde meer als een uiting van het knagende gevoel in mijn buik, mijn twijfel en ongelukkige gevoel waar ik al tijden mee rond loop. Meer en meer denk ik na of ik wel doe wat ik echt wil doen. Ik schrijf veel, maar meestal niet de dingen waar mijn interesses echt naar uitgaan. Schrijven om in mijn onderhoud te voorzien, gewoon omdat ik er goed in ben, maar het schrijven van zaken waar ik gepassioneerd in geloof, waar mijn ideeën en opinies meer tot hun recht kunnen komen, dat doe ik helaas veel en veel te weinig.

En dat is nog maar één aspect van mijn leven waar ik over na denk. De laatste jaren ben ik compleet opgeslokt door mijn carrière, mijn drang om mezelf te bewijzen, maar bovenal de behoefte tot zelfbevestiging. En nu, na zo’n zeven jaar, ben ik stukken zelfverzekerder en merk ik dat ik de goedkeuring van de buitenwereld niet meer zo nodig heb, hoewel ik mij daar niet eens zo bewust van was, en plotseling beginnen de zaken, waar ik mij al voor deze ‘seven years period’ mee bezig hield, maar die wat naar de achtergrond waren geschoven door de emotionele ‘whirlpool’ waar ik in was geraakt, weer hun aandacht te vragen.

Eén van die zaken is het Boeddhisme, waar ik al zo’n 14 jaar een beoefenaar van ben. Dagelijkse meditatie, het schrijven van Boeddhistische essays, het volgen van lessen en onderricht, waaronder zelfs vier dagen van de Dalai Lama,. Het Tibetaans Boeddhisme is een belangrijk onderdeel van mijn leven en van wie ik ben. Waar ik in geloof en hoe ik naar het leven, maar ook de dood kijk.

En zo heb ik de afgelopen weken mijn Boeddhistische studieboeken weer met wat meer ijver opgepakt. Niet dat ik de afgelopen jaren niets heb bestudeerd of gelezen, zo erg was het gelukkig niet, maar ik merk dat ik de behoefte heb om mij meer te verdiepen in de leer. Mij meer bezig te houden met spirituele groei. Dat ik meer wil doen voor de wereld om me heen…


Nou ja, genoeg om over na te denken dus, maar voor vanavond is het voldoende. Nog even mediteren en dan naar bed. Morgen moet ik al vroeg weer werken.


Salute
Neassa